*facepalm*

HASSELT – Pukkelpop. Het lijkt alsof de duivel er ook speelt. Verkrachting, zelfmoord en ongeluk spaarden het festival de afgelopen jaren niet. En gisteren op PP11, als een adem Gods, vielen er vijf doden en meer dan tien zwaargewonden. Bezinningstijd voor de organisatoren, heet dat. En niet alleen rond de pijnlijk dure tickets. Ook de schaal van het festival kan in vraag gesteld worden. Want hoe goed het rampenplan zich ook ontvouwde, vraag is of een zo grote concentratie van mensen niet altijd de schikgodinnen wekt. En feit is dat de organisatoren op dat moment niet enkel verantwoordelijk zijn voor zestigduizend bezoekers, maar ook verantwoording moeten afleggen voor de honderdduizenden mensen gelinkt aan hun muziekfeest.

De storm die PP11 donderdagavond insloot, had een bijna bijbelse dimensie en boorde zich diep in mijn denken. Sodom en Gomorra leek het wel. En zoutpilaren te over achteraf. Rond de wei wemelde het van angstige ouders. Mensen die hun kinderen enkele uren daarvoor zonder veel bezorgdheid naar het grootste zuip, neuk- en drugsfest van België hadden laten gaan. Een dierentuin voor predatoren, een witwasfestival voor immoraliteit. Ook hier moeten de organisatoren zich dringend over bezinnen. Muziek moet geen orgie zijn, maar een feest. Pret kan zonder slikken.

Maar nog het meest zorgwekkende was het besluit donderdagnacht om het festival laten door te gaan. Op een moment dat meer dan tienduizend mensen op Facebook het tegendeel vroegen. Hoeveel doden is Pukkelpop waard? Gelukkig was de druk van festivalgangers, jongeren, opiniemakers en muzikanten groot genoeg om de beslissing te kelderen. De euro moest de duimen leggen. Het was niet Chokri’s ‘finest hour’.

Toch onthoud ik bovenal de bubbel van verbijstering boven de PP-wei. En het moment dat ze uiteenspatte. Toen huilende ouders en kinderen elkaar in de armen vielen. En vrienden elkaar terugvonden. De 16-jarige tiener die haar moeder vijf minuten lang vastpakte. Onder het reuzenrad. De tranen vloeiden als de regen.